रुन मिल्दैन र ?

-सृजना बराल

नरोएको कत्ति भयो ?एक हप्ता ? एक महिना ? एक वर्ष वा कत्ति ?

आज  रोईदिनुस् । मन खोलेर रोइदिनुहोस् ।

अप्ठ्याराहरु आयो, मन सम्हाल्न सक्नुभएन । दिल साह्रै भारी भयो । के गर्ने ?

रोईदिनुस् न । दिल खोलेरै । मन हल्का हुने गरी । छेउमा आँशु पुच्छने रुमाल राख्नुहोस् । आफ्ना दुःख सम्झनुहोस् , पीडा सम्झनुहोस् ।

अनी दिल खोलेर रुनुस् । रुदैमा तपाई सानो बन्नुहुन्न, रुदैमा तपाई कमजोर हुनुहुन्छ , भन्ने पनि होईन ।

केटा होस् वा केटी , एक पल्ट मन खोलेर त रुनुहोस् । तपाईलाई आनन्द लाग्नेछ ।

बच्चामा सानो चोट लाग्दा हामी घण्टौंसम्म रुन्थ्यौँ । किन होला ? जाबो , सानो चोट त थियो । तर पनि घण्टौँ रोइदियौँ ।

बाल्यकालमा घरमा कसैले तँलाई भेट्टाएर ल्याएको त, होनी भन्दा पनि घण्टौँ रोएका छौँ । सिरकमुनी लुकेर, घर पछाडि गएर ।

घुक्क…. घुक्क….. गर्दै रोएका छौँ । रुदारुदा कहिलेकाँहि खानै नखाइ भुसुक्कै निदाएका पनि  छौँ ।

आज फेरी रोईदिउँ न एकैछिन् । हुन्न ?

उमेर २०, ३०,४०,५० कटिसक्यो, म रुनु हुन्न भन्ने लागेको छ होला हैन ?

बाल्यकालमा आँशु खस्न दिन्थ्यौँ, अनि एकैछिनमा मन हल्का हुन्थ्यो । अहिले आँशु खसाल्दैनौँ । आँखाबाट झर्नुपर्ने आँशु झर्न नपाउँदा मनमा ढिक्का बनेर बसेको, यादै गरेका छैनौँ । त्यसैले त आँशुका ढिक्काले मनलाई भारी बनाएको छ । त्यो भारी विसाउन रोेइदिउँ न हुन्न ?

सानो छदाँ भोक लाग्दा रोइहाल्थ्यौ, कसैले केहि दिएन भने रोइहाल्थ्यौँ । तर आज सहनुलाई नै आफ्नो बहादुरी ठानेका छौँ । कहिलेकाँहि बच्चा बेलामा जस्तै रोइदिउँ न ।

भोक लाग्यो, खप्नै सकिनँ भनेर ।

तपाइँको उमेर र आँशुसँगको सम्बन्ध के ? उमेर बढ्दै गएपनि तपाईको आँशु साह्रो बन्ने हो र ?

कुनै असैह्य भयो, मनमा शान्ति छैन, विछोड भयो, मन आत्तिएको छ यस्तै बेला त हो आँशु काम आउँने ।

बाल्यकालमा अभाव, दवाव, अप्ठ्यारो परिस्थितीमा जसरी रुन्थ्यौँ । एक पटक जुनै उमेरको भएपनि खुलेर रोईदिम् न ।

अझसँगै रोउँ । परिवारसँगै एकैछिन छरछिमेक दगं परुन् ।

डाको हालेर रुइदिम्, घरमा चामल सकियो भन्दै घुक्क…घुक्क गरेर रोइदिम् । साथमा दाम अनी काम छैन भन्दै रोइदिम् । दुनियाँले देख्ने गरी रोइदिम् । अनी फेरि एक अर्काले आफ्नो परिवारको आँशु पुछिदिम्, एकले अर्कोलाई अंगालोमारेर सान्त्वना दिउँ । मनलाई हल्का बनाउ । बरु यसो गरौँ । अल्लोघर पल्लाघरकोलाई पनि ढाकौँ ।

रुन मन लागेको छ भने आउँ मसँगै रोउ । एक्लै नरुनु, भनौँ । अनी अल्लोपल्लो घरका सबै एकैठाउँमा बसेर रोइदिम् ।

सुकुल ओच्छाएर…..पालौँ पालो आफ्नो दुखका, अभावका कुरा भनौँ । अनी ढाँको छोडेर रोइदिम् ।

बरु यसो गरौँ । माइती मावली, घरका मान्छे, बटुवा सबैजना एकै ठाउँमा आँशु झारौँ न ।

.दुनियाँले छि किन रोएको होला भन्लान् नी फेरि हैन ?

त्यत्तिबेला जवाफ दिनु ,के म रुनु हुन्न र ?